Zwiedzanie Rzymu nie musi sztampowo ograniczać się do miejsc- symboli, takich jak: Koloseum, Forum Romanum czy Kapitol. Może być nietypowe i prowadzić, na przykład, szlakiem fontann. Zwłaszcza, że te, rozsiane po stolicy Włoch to prawdziwe dzieła sztuki.
Zobaczcie 3 najpiękniejsze !
Fontanna di Trevi
Wbrew obietnicom wkroczymy na moment na utartą ścieżkę turystyczną. Nie można bowiem mówić o rzymskich fontannach z pominięciem tej najbardziej znanej i okazałej. To tu została nakręcona jedna z najsłynniejszych scen kina włoskiego, z filmu Felliniego “La Dolce Vita”, co z pewnością przysporzyło fontannie sławy. Każdego roku imponujący obiekt przyciąga rzesze turystów. Wielu z nich, zgodnie z przesądem, pozostawia na jego dnie monety. Trzeba je wrzucić przez ramię za siebie. Jedna ma zapewnić powrót do Rzymu, dwie romans, a trzy rychły ślub. Naiwna być może wiara w tę przepowiednię wywołuje pozytywne skutki, wyłowione z fontanny pieniądze trafiają bowiem na cele konserwatorskie lub charytatywne.
Dzięki temu nadal możemy oglądać zabytek w pełnej krasie. Choć największa w tym zasługa papieża Klemensa II, który w 1732 r. wysunął pomysł budowy fontanny, na miejscu innej, istniejącej wcześniej. Konstrukcja powstawała 41 lat, według projektu Niccolo Salviego. Czas trwania nie powinien dziwić, wszak to dzieło monumentalne, o szerokości 20 m i wysokości 26 m. Swoim kształtem przypomina fasadę budynku z oknami i kolumnami. Te elementy są jedynie kunsztownym tłem dla misternie wykonanych rzeźb: zaprzężonego w hippokampy Neptuna, otaczających go Kastora i Polluksa, a także alegorii czterech pór roku oraz zdrowia i obfitości.
Kiedy w 1776r. fontanna została ukończona, wypełniła się wodą z akweduktu Agrypy, powstałego w miejscu źródła Aqua Virgo, znalezionego przez dziewicę o imienia Trevia – chyba nie trzeba tłumaczyć, komu poświęcono tę niezwykłą budowlę?
Fontana della Borcaccia
Ten sam akwedukt zasila Fontannę della Barcaccia, powstałą w latach 20 XVII w. u stóp Schodów Hiszpańskich. Stanowiła część projektu zainicjowanego przez papieża Urbana VII, a polegającego na umieszczeniu, na głównych placach Rzymu fontann. Budowlę ufundowała rodzina Farnese, a jej wykonania podjął się Petro Bernini, wspomagany w ostatnich latach przez syna Giana Lorenzo. Wznoszenie konstrukcji zajęło 6 lat, a rozpoczęło ćwierć wieku po wielkiej powodzi, która w Boże Narodzenie 1598r. zalała Wieczne Miasto.
Na Plac Hiszpański przydryfowała wtedy niewielka łódź – prawdopodobny pierwowzór łódki, jaka tworzy Fontana della Borcaccia. Rzeźba niejako wynurza się z odmętów wody, wylewającej się poza burtę, a także tryskającej dodatkowo z dzioba i rufy. Aqua Virgo leniwie i delikatnie wypływa z otworów, tworząc miarowy szum, który być może dochodził do uszu leżącego na łożu śmierci angielskiego poety Johna Keatsa i stał inspiracją dla krótkiego epitafium wyrytego na jego grobie: “Tu spoczywa ten, którego imię zapisano w wodzie”. Fontanna inspiruje także współczesnych, stała się m.in. bohaterką powieści Jessa Waltera “Beautiful Ruins”.
Fontanna Czterech Rzek
Sukces budowy Fontana della Barcaccia pozwolił Gian Lorenzo Berniniemu rozwinąć skrzydła i podjąć się jeszcze jednego, tym razem w pełni samodzielnego dzieła – Fontanny Czterech Rzek. Jej nazwa jest niejako niedokończona, zawieszona w próżni, rodzi pytanie o nazwy tych rzek. To największe reprezentantki czterech kontynentów: Europy, Afryki, Azji i Ameryki, czyli kolejno Dunaj, Nil, Ganges, Rio de la Plata. Symbolizują je muskularni, wysportowani mężczyźni, stojący na skale z bogato zdobioną grotą. Wypływa z niej osiem strumieni wody, skrzących się w blasku słońca. Nad całą konstrukcją wznosi się egipski obelisk, który wcześniej był częścią cyrku Maksencjusza. Na jego szczycie widać gołąbka z gałązką oliwną. To wszystko ozdabiają rzeźbione elementy z motywami fauny i flory: lew, krokodyl czy palma.
Gdyby przyjrzeć się układowi postaci, można zauważyć, że wszystkie są odwrócone tyłem do fasady stojącego za nimi kościoła św. Agnieszki. To zabieg nieprzypadkowy, będący wyrazem niechęci Berniniego dla pracy jego rywala, Franciszka Borrominiego. Słynny włoski architekt, z pewnością byłby z siebie zadowolony także i dziś, gdyż na Piazza Navona nieustannie ściągają tłumy turystów, zachwyconych niebywałą konstrukcją.
Te fontanny łączy barokowy styl i zbliżony czas powstania. Mimo to każda z nich zachowuje wyjątkowość i odmienność, zadziwia prostotą lub przepychem, a także misternością i precyzją wykonania. Są one przykładem, jednym z wielu, rozsianych po całym Wiecznym Mieście.
Podoba Ci się ten artykuł? Podziel się ze znajomymi!
