Księżycowa kraina – na takie miano z pewnością zasługuje Kapadocja, historyczny region w Turcji. Wszystko za sprawą rozciągającego się tam, niecodziennego krajobrazu, złożonego z licznych form tufowych.
Gdzieś między Morzem Czarnym a Górami Taurus, między Aksaray a Kayseri, Hacibektas a Nigde rozciąga się na powierzchni 600 km kw. niezwykła kraina, uznawana za najpiękniejszą w całej Turcji. Próżno jej szukać na mapach drogowych i planach z podziałem administracyjnym. Mimo to na pewno warto pobłądzić w poszukiwaniu tego regionu, aby zachwycić się jego księżycowym pejzażem.
Nie byłoby go dzisiaj, gdyby nie wybuchy wulkanów, do jakich doszło ponad 60 mln lat temu. Wyrzucony przez nie pył w połączeniu z piaskiem wytworzył tuf – lekką i zwięzłą skałę osadową, która, jak się później okazało, doskonale nadaje się do formowania.
Podziemne miasta
Tego odkrycia dokonali we wczesnym średniowieczu chrześcijanie, chcący osiedlić się w tym regionie. Wydrążyli w tufie klasztory, kościoły i domy, tworząc niesamowite podziemne miasta. Do dzisiaj znaleziono ich 36, z których najbardziej znane to połączone 9-kilometrowym tunelem Kaymaklı i Derinkuyu. Wielopoziomowe, pełne krętych tuneli robią niesamowite wrażenie. Dawniej służyły za schronienie nawet dla kilku tysięcy mieszkańców, uciekających w obawie przed atakami Rzymian i muzułmanów. Dzisiaj te przestrzenie wykorzystuje się jako magazyny czy piwnice.
Warto przyjrzeć się bliżej dziejom obecności chrześcijan w tym rejonie, to oni uczynili bowiem z Kapadocji największy ośrodek swojej religii. Pozostałości po przybyszach można oglądać w Muzeum pod Gołym Niebem w Goreme. To przede wszystkim kościoły – jest ich ponad 300, ozdobionych nielicznymi już freskami, które w większości zniszczyli ikonoklaści, zabraniający przedstawiania wizerunków świętych postaci. Przed ich działaniem zdołała się ustrzec jedynie świątynia Karanlik Kilise, usytuowana w tajemnym, niedostępnym dla wszystkich miejscu.
Na podziemnie miasta składają się także domy. Wiele z nich pozostaje dzisiaj pustych, choć są doskonale przystosowane do zamieszkania. Kryją się w nich zdobycze cywilizacji: telewizory i anteny satelitarne. Nie ma tam problemu z dostępem do wody i prądu.
Chcąc zobaczyć skalne miasta warto się udać nie tylko do Goreme, ale też Uchisar. Za jego największą atrakcję uchodzi cytadela, ze szczytu której rozciąga się niesamowity widok na wulkany oraz Park Narodowy Goreme.
Doliny
Niezwykłe, tufowe krajobrazy można też podziwiać podczas spaceru dolinami. Niewielka Dolina Zelve, to z pewnością obowiązkowy punkt dla tych, którzy być może czują niedosyt po spacerze w Muzeum pod Gołym Niebem. Sporo tu bowiem pamiątek chrześcijaństwa, szczególnie ozdobionych freskami kaplic.
Jednak chyba najbardziej lubianą przez turystów jest mieniąca się kolorami piasku i szarości Dolina Miłości. Jej krajobraz wypełniają skalne kominy, przypominające grzybki czy też formacje w kształcie fallusów, co mogłoby tłumaczyć nazwę tego miejsca :)
Skały w takich formach znajdują się także w południowej części Różowej Doliny, choć ta słynie przede wszystkim z systemu kanionów. Można je zwiedzać na trzech trasach: czerwonej, żółtej, niebieskiej. Wizytę najlepiej zakończyć o zachodzie słońca, w północnym rejonie doliny, ponieważ stamtąd rozciąga się przepiękny widok na skrywające się za horyzontem promienie słoneczne.
Z kolei wschód słońca najlepiej oglądać z lotu ptaka, a mówiąc ściślej lotu balonem. Każdego dnia o poranku z różnych miejsc Kapadocji wznoszą się w niebo kolorowe balony, z których rozciąga się widok na formacje skalne skąpane w blasku budzących się do życia promieni słonecznych. Decydując się na lot, trzeba się liczyć z nadwerężeniem budżetu – atrakcja może kosztować od 100 do nawet 250 EUR.
“Księżycowa kraina” jest doskonałym, harmonizującym połączeniem niezwykłego tworu przyrody z dziełem ludzkich rąk. W naturalnie powstałych formacjach skalnych kryją się bowiem całe miasta, o ogromnej wartości architektonicznej i historycznej. Co ciekawe, jeszcze niedawno istnienie tych ostatnich nie było wiadome. Pozostawały nieodkryte, do czasu pojawienia się tam zaledwie 100 lat temu francuskiego duchownego i naukowca Guillauma de Jerphaniona. To jemu zawdzięczamy dzisiaj możliwość zwiedzania wczesnośredniowiecznych, wydrążonych w tufie zabytków.
Podoba Ci się ten artykuł? Podziel się ze znajomymi!
