Grecka nazwa Zagorochoria w dosłownym tłumaczeniu oznacza “za górami”. Określa region położony u stóp północnej części pasma górskiego Pindos. Na jego terenie znajduje się 46 niewielkich wiosek, rozsianych na powierzchni 1000 km kw. i wysokości od 500 do 1000 m n.p.m.
Ośrodki łączy ze sobą 140 kamiennych mostów, które dawniej zapewniały mieszkańcom łączność ze światem. To wszystko zostało wkomponowane w niezwykły krajobraz: kilometry lasów, wodospady, rzeki, wąwozy, wapienne skały.
Niezwykłość natury
Przez te dziewicze tereny, pomiędzy urokliwymi wioskami ciągnie się kilkadziesiąt szlaków wędrownych. Najpopularniejszy prowadzi dnem wąwozu Vikos. Niemal pionowe ściany wznoszą się na wysokość 900 m, czyniąc kanion najprawdopodobniej najgłębszym w Europie. Tak imponujący twór natury jest niewątpliwym wyzwaniem dla miłośników wspinaczki skałkowej, chętnie odwiedzających to miejsce. Znajduje się ono niedaleko Papingo, najbardziej rozwiniętego turystycznie rejonu w Zagorochorii, obejmującego dwie wioski: Megalo Papingo i Mikro Papingo.
Te dwa ośrodki wznoszą się na wysokości 960 m n.p.m. Są od siebie oddalone o 2 km – tę trasę warto pokonać pieszo, zatrzymując się po drodze na kąpiel w którymś z dwóch jezior, zasilanych wodą z rzeki Rogovo. Tym, co stanowi o atrakcyjności Papingo jest na pewno niepowtarzalny krajobraz, jaki tworzą niesamowite formacje skalne, nazywane wieżami. Całą zresztą Zagarochorię odwiedza się głównie dla jej walorów przyrodniczych i możliwości aktywnego wypoczynku. Zróżnicowane ukształtowanie terenu stwarza okazję do uprawiania różnego typu sportów: wspinaczki, trekkingu, raftingu, jazdy konnej.
Wyjątkowość architektury
Nie ma tu zbyt wielu zabytków, szczególnie takich, które mogłyby się znaleźć na liście must-see w Grecji. A jednak tamtejszej architekturze nie da się odmówić wyjątkowości. Zabudowa wiosek jest kamienna, powstała w XVIII i XIX w. Ten surowiec posłużył do budowy ścian, dachów rezydencji, a także otaczających je murów. Domy, szare z zewnątrz, zadziwiają wielością kolorów i naściennych malunków w środku. Budynki wznoszą się wzdłuż urokliwych uliczek. Prowadzą one do głównego placu, przy którym znajduje się kościół i zdrój z pitną wodą. To układ charakterystyczny dla wszystkich wiosek, może poza Elafotopos z nieco bardziej skomplikowanym rozwiązaniem urbanistycznym.
Wioski Zagorochorii
Typowość ośrodków Zagori nie przeczy ich indywidualności. Obejrzenie kilku czy kilkunastu wiosek, nie oznacza zatem, że w kolejnym nie będzie już nic do odkrycia. Do Dilofo warto zajrzeć, by zobaczyć dwór Arhontiko Makropoulou, a z niego wyruszyć w wędrówkę szlakiem tamtejszych kapliczek. Kato Pedina słynie z pamiątek z wczesnych epok: starożytnych grobów i XV-wiecznej kaplicy Agios Nikolaos Vastanion-Kalivion. Jeszcze wcześniejsze znaleziska, z okresu paleolitu odkryto w Aristi. Tu znajduje się także Klasztor Panagia Spileotisas z XVI w. Jest pięknie usytuowany u brzegów rzeki Voidomatis.
Szlakiem świątyń w Grecji
Bez wątpienia świątynie są ważnymi punktami na mapie Zagorochorii. Zwykle starsze od domów, dały początek wioskom. Słyną z ogromnych rozmiarów i wysokich dzwonnic, będących dobrym punktem orientacyjnym dla turystów. W całym regionie kościołów ich wiele, kilka z nich zasługuje na szczególną uwagę. Tak jak Agios Vlasios z XIX w., symbol Megalo Papigo, prezentujący się szczególnie imponująco o zachodzie słońca. O wiek starszy jest wybudowany w Mikro Papigo, Agioi Taxiarches z niesamowitymi freskami. W centrum Monodendri warto zajrzeć do kościoła Agios Minas, choć znacznie bardziej rozpoznawalną tego typu budowlą jest klasztor Paraskewii, wnoszący się dumnie na szczycie skały. Na górze wzniesiono także klasztor Panagia Spiliotissa między miejscowościami Arista i Papigo. Na sakralnym szlaku nie można też pominąć klasztoru Rogovo w Tsepelovo. To duży kompleks, którego część stanowi ciekawy kościół.
Podoba Ci się ten artykuł? Podziel się ze znajomymi!
